Filcowanie – czym tak naprawdę jest? Odpowiadając na to pytanie można powiedzieć, że jest to specjalna technika rękodzielnicza, za pomocą której możliwe jest stworzenie z wełny przy użyciu igieł lub wody z mydłem prawie wszystkigo, co tylko sobie wymarzysz, m.in. zabawki, obrazy, dekoracje, buty, torebki, odzież lub akcesoria.
To jest najstarszy i najbardziej ekologiczny sposób tworzenia rzeczy, który obecnie przeżywa swoje prawdziwe odrodzenie. Zdolność wełny do barwienia i lączenia z innymi włóknami (jedwabiem, wiskozą itp.) pozwala rzemieślnikom i projektantom z całego świata na tworzenie prawdziwych dzieł sztuki.
Istnieją dwie główne techniki filcowania: na sucho i na mokro. Pomimo tego, że obie techniki nazywane są filcowaniem, niewiele jest między nimi wspólnego, a zestaw niezbędnych narzędzi również jest zupełnie inny. W filcowaniu na mokro odrębnie rozróżnia się nuno-felting, specjalna technikę polegającą na lączeniu wełny z tkaniną. Wykorzystywana jest głównie w produkcji odzieży, szalików i akcesoriów. Swoją nazwę zawdzięcza japońskiemu słowu Nuno, które można przetłumaczyć jako tkanina.
Filcowanie na sucho – jest to metoda, w czasie której cały proces odbywa się za pomocą specjalnych igieł z nacięciami.
Zapytacie jak to zrobić? Jest to bardzo proste. Wystarczy wziąć do rąk mały kłębek wełny, zmiażdżyć go, nadać mu pożądany kształt i obrobić specjalną igłą (można użyć kilku igieł). Do filcowania na sucho nadaje się wełna o grubości powyżej 19 mikronów.
Filcowanie na mokro – Jest to metoda filcowania, podczas której produkt tworzy się za pomocą wody i mydlanego płynu.
Metodę mokrą najczęściej stosuje się do wyrobów płaskich takich jak: torebki, ubrania, kapcie, rękawice, szaliki, etole itp. Wełnę układa się na płaskiej powierzchni, zwilżając produkt ciepłą wodą z mydłem i filcuję się ją rękami. Włókna wełny łączą się razem, tworząc tkaninę.
Trzeba jednak pamiętać że jedynie naturalna wełna ma zdolność do filcowania!